Δυστυχώς η απάντηση φαίνεται πως μπορεί και ναι!
Η εμφάνιση αλλεργικών εκδηλώσεων είναι αποτέλεσμα υπερβολικής αντίδρασης του οργανισμού σε αθώα ερεθίσματα όπως είναι τα αλλεργιογόνα – περισσότερα σχετικά με την παθογένεια των αλλεργικών νόσων μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
«Αν το ανοσοποιητικό υπερ-αντιδρά, προκαλούνται προβλήματα. Αν υπο-αντιδρά, επίσης προκαλούνται προβλήματα. Υπάρχουν ολοένα και περισσότερες ενδείξεις ότι η ανοσολογική απορρύθμιση, όπως αυτή που παρατηρείται στις αλλεργικές και τις αυτοάνοσες νόσους, επιδρά στην επιβίωση των κυττάρων και την ανάπτυξη όγκων». Αυτό υποστηρίζει ο Dr.Shadman από το Fred Hutchinson Cancer Research Center ο οποίος δημοσίευσε στο τελευταίο τεύχος του ιδιαίτερα έγκριτου American Journal of Hematology τα αποτελέσματα σχετικής μελέτης.
Η μελέτη αυτή αφορούσε σε πάνω από 60000 ανθρώπους στην πολιτεία της Washington στις ΗΠΑ, αριθμός πάρα πολύ μεγάλος, ικανός να αποδώσει σημαντικά συμπεράσματα. Αυτά έδειξαν ότι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη αιματολογικών όγκων (σε αυτούς ανήκουν οι λευχαιμίες και τα λεμφώματα) ήταν το οικογενειακό ιστορικό, δηλαδή πρώτου βαθμού συγγενείας ασθενείς με ανάλογη νόσο, το χαμηλό επίπεδο καθημερινής δραστηριότητας/άσκησης και το ιστορικό αλλεργικών νόσων που οφείλονται σε αλλεργιογόνα της ατμόσφαιρας. Το λέμφωμα, όπως όλοι οι καρκίνοι, οφείλεται στον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των λεμφοκυττάρων, μιας κατηγορίας κυττάρων του αίματος.
Περαιτέρω ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι οι γυναίκες με αλλεργία σε γύρεις γρασιδιών, δέντρων ή άλλων φυτών είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν ώριμο, Β κυτταρικό λέμφωμα, μια από τις κύριες κατηγορίες λεμφώματος. Ο λόγος για τη διαφορά μεταξύ γυναικών και ανδρών δεν είναι γνωστός, ενδεχομένως όμως να βρίσκεται στην αλληλεπίδραση ορμονών και ανοσοποιητικού. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι γυναίκες πάσχουν συχνότερα και από αυτοάνοσες νόσους που οφείλονται, όπως προαναφέρθηκε, σε υπερδραστηριότητα του ανοσοσοποιητικού. Από την άλλη, αλλεργία σε επιθήλια ζώων όπως οι γάτες και οι σκύλοι φαίνεται ότι αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης πολλαπλού μυελώματος.
Η μελέτη αυτή, όπως και κάθε μεγάλη επιδημιολογική μελέτη, έχει τα μειονεκτήματά της και σαφέστατα δεν αποτελεί απόδειξη άμεσης, αιτιολογικής συσχέτισης αλλεργιών και καρκίνου. Κάτι τέτοιο χρειάζεται διαφορετική επιστημονική, εξαιρετικά επίπονη και χρονοβόρα, προσέγγιση. Αποτελεί όμως σαφή ένδειξη ότι οι αιματολογικοί όγκοι είναι πολυπαραγοντικές νόσοι δηλαδή, εκτός του ιστορικού, έχουν ως πιθανούς συνπαράγοντες εμφάνισης και επίκτητες, ανοσολογικές διαταραχές όπως αυτές που παρατηρούνται στις αλλεργικές και αυτοάνοσες νόσους.
Περισσότερα σχετικά με τη μελέτη αυτή μπορείτε να διαβάσετε εδώ.